در اسلام ادیان مردم جهان به سه دسته تقسیم شده است

 نخست: دین اسلام یا همان ایمان آورندگان (الذین آمنوا)؛ اما اهل کتاب یا چهار دینی که بعنوان ادیان توحیدی محسوب می‌شوند.
دوم: ادیان یهود و صابئین و نصارا و مجوس (زرتشتی)؛ سوم: دین مشرکان.

«الذین هادوا» مراد گروندگان به موسی و پیامبران قبل از موسی است که در موسی توقف کردند و کتابشان تورات است.

«و الصّابئین» که عبارتند از معتقدین به کیشی که حد وسط میانه یهودیت و مسیحیت است و کتابی دارند که آن را به حضرت یحیی بن زکریاء نسبت داده‌اند و امروز عامه مردم ایشانرا «صبیء» می‌گویند.

«و النصاری» که مراد گروندگان به مسیح عیسی بن مریم و پیامبران قبل از وی، و کتب مقدسه انجیلهای چهارگانه- لوقا، مرقس، متی و یوحنا- و کتب عهد قدیم است. البته آن مقدار از کتب عهد قدیم که کلیسا آن را مقدس بداند، لکن قرآن کریم می‌فرماید: کتاب مسیحیان تنها آن انجیلی است که به عیسی نازل شد.

«و المجوس» مراد به مجوس قوم معروفی هستند که به زرتشت گرویده، کتاب مقدسشان «اوستا» است. چیزی که هست تاریخ حیات زرتشت، و زمان ظهور او بسیار مبهم است، بطوری که می‌توان گفت بکلی منقطع است. این قوم کتاب مقدس خود را در داستان استیلای اسکندر بر ایران بکلی از دست دادند، و حتی یک نسخه از آن نماند تا آنکه در زمان ملوک ساسانی مجدد به رشتة تحریر در آمد و به همین جهت ممکن نیست بر واقعیت مذهب ایشان وقوف یافت. در قدیم الایام مجوسیان آتشکده‌ها داشتند که وجود همه عالم را مستند به «اهورا مزدا» دانسته، او را ایجاد کنندة همه می‌دانستند.

شهرستانی نیز در این باره می‌نویسد:

«ارباب دیانات و ملل، از آنان که تمسک جویند به کتابی منزل یا پیامبری مرسل یا ایشان را شبه کتابی باشد یا قایل شوند به حدود و احکام  از حلال و حرام چند طایفه‌اند: مسلمانان و فرقه‌های یهود و فرقه‌های نصاری و مجوس و بعضی صابیان، ارباب دیانت مطلقه مثل مسلمانان‌ اند و یهود و نصاری و مجوس و اهل رأیها».